Over het emissiehandelssysteem wordt al jaren gedebatteerd en er wordt regelmatig aan geschaafd. Er wordt vaak gezegd dat het heffen van een CO2-taks (dus belasting op CO2-uitstoot) een stuk simpeler zou zijn. Maar op het gebied van belastingen is iedere lidstaat vooralsnog eigen baas. Daarover heeft de EU weinig te zeggen. Een belastingmaatregel kan alleen gerealiseerd worden met unanimiteit van alle 28 landen. De EU heeft tien jaar lang geprobeerd een CO2-prijs in te voeren, maar zonder succes. Polen bijvoorbeeld verzet zich tegen elke maatregel die de nationale kolenindustrie in gevaar kan brengen.
Geharmoniseerde afspraken maken over belastingen op mondiaal niveau is al helemaal complex. Hiervoor pleiten is een recept voor stilstand. Bovendien is er vaak ook van alles mis met CO2 belastingen, zoals onlangs ingevoerd in Nederland.
We moeten daarom roeien met de riemen die we hebben, het emissiehandelssysteem gebruiken en verder aanscherpen.
et emissiehandelssysteem heeft het voordeel ten opzichte van belastingen dat het emissieplafond vaststaat en jaarlijks daalt. In de kern betekent dit dat de totale uitstoot van alle bedrijven niet hoger mag zijn dan het plafond. Je weet dus zeker dat je je gezamenlijke emissiedoel uiteindelijk zult behalen. Om de positieve effecten van het emissiehandelssysteem op korte termijn te gaan zien, moeten we zo snel mogelijk het emissieplafond en daarmee het reductiedoel verder aanscherpen en nieuwe sectoren toevoegen, zodat een groter aantal vervuilende industrieën op tijd hun uitstoot zullen verminderen.