In 2015 hebben 195 landen tijdens de klimaatconferentie in Parijs afspraken gemaakt over het terugdringen van CO2. Door het akkoord van Parijs te ondertekenen heeft elk land beloofd maatregelen te nemen die ertoe leiden dat de doelstellingen worden gehaald. Natuurlijk lukt dat alleen als iedereen meedoet, maar het betekent ook dat je niet op je handen moet gaan zitten en kunt gaan wachten tot de ander begint. Hier is klimaatleiderschap nodig. Als wij onze handtekening onder het Parijsakkoord serieus nemen, dan moeten we ons meer inspannen dan we nu doen.
Het drastischer verminderen van de CO2-uitstoot vermijdt niet alleen klimaatschade in de toekomst maar biedt ook economische kansen. Koplopers ontwikkelen nieuwe technologieën en gaan er uiteindelijk vandoor met de economische baten. Wie achterblijft benadeelt zichzelf. De kosten van klimaatverandering zijn bovendien gigantisch: denk aan de kosten die gepaard gaan met de gevolgen van overstromingen door de stijgende zeespiegel. Bovendien doet goed voorbeeld hopelijk goed volgen: als Nederland en Europa vooropgaan, kunnen de anderen niet achterblijven.
Wist je trouwens dat Europa niet de enige is die een prijs heeft gesteld aan het uitstoten van CO2? De wereldbank heeft een mooi overzicht. Zo zie je dat we er niet alleen voor staan.
Tenslotte is het een misverstand dat Nederland voorop loopt of het braafste jongetje van de klas is als het gaat om klimaatbeleid. We bungelen onderaan de lijst op het gebied van duurzame energie. We hebben ons CO2-reductiedoel niet gehaald en gaan ons energiebesparingsdoel voor 2030 waarschijnlijk ook niet halen. Op Europees niveau heeft het ETS de Europese industrie juist beschermd tegen het eigen systeem, wat heeft geleid tot winst voor de industrie en zodoende oneerlijke concurrentie ten opzichte van de rest van de wereld.
Het is daarom tijd voor een veel effectiever en beter EU emissiehandelssysteem, zodat Europa eindelijk voorop gaat lopen en klimaatleiderschap toont.